لعن بر شمربن ذی الجوشن

او جزء کسانی بود که پس از قتل حسین بن علی (علیه السلام) بعد از نماز جماعت اینگونه به خدا توسل می کرد، “خدایا! تو خود می دانی من فرد خوبی(شریفی) هستم پس من را بیامرز.”(۱)

نام اصلی او، “شمر ابن فرط ضیابی کلابی”، از طایفه بنی کلاب، و به بعضی روایات نام کاملش “شمر بن ذی الجوشن ضبابی کلابی شرحبیل و کنیه‌اش ابوالسابغه” بود. پدرش “ذی الجوشن” که در آغاز اسلام از مسلمان شدن امتناع کرد، و به دعوت پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) اعتنایی نکرد، تنها وقتی که متوجه پیروزی مسلمانان بر مشرکان شد؛ اسلام آورد و اسبی به نام “عرجاء” را به عنوان هدیه نزد پیغمبر(ص) برد، ولی ایشان هدیه را قبول نکرد. از مادر شمر هم به خوبی یاد نشده و او را زنی عفیف و پادامن نمی دانند و شمر از “راه نامشروع” زاده شده است.او مردی زشت و پیس و آبله رو بود، که محضر رسول گرامی اسلام(ص) را درک کرده و حتی با امیر الؤمنین علی بن ابیطالب(علیه السلام) بیعت کرد و در جنگ صفین در لشگر آن امام شمشیر میزد و حتی از طرف سپاهیان شام مجروح شد ولی عاقبت به خوارج پیوست و از دشمنان آل علی(علیهم السلام) شد و تا آنجا که می توانست به پیکره اسلام ضربه زد. بزرگترین ضربه او در سال ۶۱ هجری در مصاف با امام حسین(ع) و یارانش بود.

جنایات شمر علیه امام حسین(علیه السلام)
از زمانی که شمر کینه امام علی (ع) و فرزندانش( علیهم السلام) را به دل گرفت، منتظر فرصتی مناسب برای ضربه زدن بود.  برای آن لعین چه فرصتی بهتر از جریانات سال ۶۱ هجری؟ برخی از اساسی ترین جنایات او علیه امام حسین(ع) و یارانش عبارتند از:

۱٫ شمر (لعنة الله علیه) از جمله افرادی بود، که توسط دستور عبید الله بن زیاد( لعنة الله علیه) برای پراکنده کردن مردم از اطراف مسلم بن عقیل، به دارالاماره فرستاده شد.

۲٫ زمانی که عمر بن سعد(لعنة الله علیه) فرمانده لشگر کوفه بود، برای حاکم کوفه( عبیدالله بن زیاد) نامه نوشت که: حسین بن علی(ع)، حاضر شده است که یا برگردد و یا به یکی از سرحدات کشور اسلامی برود. عبید الله هم ابتدا گفت که باید پذیرفت؛ اما وقتی شمر از قضیه نامه با خبر شد، عبیدالله را از پذیرفتن منع کرد و به او گفت، اگر حسین بن علی خود را تسلیم نکند و برود، بعدا قدرتمند خواهد شد؛ پس بهتر است حالا که در چنگ شما گرفتار شده است، نگذاریم که برود و ..

۳٫ شمر، کسی بود که در صحرای کربلا، برای خواهر زاده های خود؛ حضرت عباس(علیه اسلام)، جعفر، عبدالله و عثمان، امان نامه ای فرستاد و خطاب به آنها گفت:” خواهرزاده های من کجایند؟” که امام حسین(ع) به این برادران خطاب کردند که:” هرچند فاسق است، جوابش را بدهید. یکی از دایی های شماست.”(۲)

۴٫ در روز دهم محرم، شمر فرمانده پیاده های دشمن بود. زمانی که بسیاری از اصحاب امام(ع) به شهادت رسیده بودند و دشمنان به خیمه ها حمله ور بودند، او فریاد زد: آتش بیاورید تا خیمه ها و اهلش را بسوزانم. که در این لحظه امام حسین(ع) مقابل شمر فرمودند:”ای پسر ذی الجوشن خدا تو را به آتش دوزخ بسوزاند، وای بر شما، اگر دین ندارید لااقل آزاد مرد باشید.” و بعد حضرت از شمر ملعون خواستند که تا من زنده ام به خیمه ها و اهلم تعرضی نکنید. که او از سخن امام شرم کرد و برگشت. (۳)

۵٫ اوج جنایت و شقاوت و کینه او نسبت به خاندان رسول خدا(ص) در آخرین ساعات روز دهم بود، زمانی که امام(ع) جراحات بسیاری بر سر و بد مبارک خود داشتند، دستور داد تا امام(ع) را از پشت تیر باران کنند و در آخر این ملعون خبیث، در قتلگاه بر بدن مبارک امام نشست و سر مبارک ایشان را جدا کرد. و دستور حمله به خیمه ها و غارت اهل بیت رسول خدا(ص) و آتش زدن آن ها را بلند سرداد و قصد کشتن امام زین العابدین(علیه السلام) را داشت که با موانعی رو به رو شد. (۴)

۶٫  شمر کسی بود، که به دستور عمر بن سعد، سر مبارک امام(ع) و یارانش(علیهم السلام) را برای عبیدالله بن زیاد به کوفه  و سپس آن ها را برای یزید( لعنة الله علیه) به شام( به امید جایزه و پاداش) برد.(۵)

وقتی شمر وارد مجلس یزید شد گفت:”ای یزید رکاب مرا از طلا و نقره پر کن چون من آقای وارسته ای را کشته ام که پدر و مادرش بهترین مردم بودند. یزید به شمر گفت:”اگر می دانستی که او بهترین مردم است چرا او را به قتل رساندی؟” شمر گفت:”من از تو جایزه می خواهم. یزید با پشت شمشیرش به سینه شمر زد و به او گفت:”تو در پیشگاه من جایزه نداری.”

بیان شهادت امام حسین(ع) در زیارت ناحیه مقدسه
هنگامی که شمر بر روی سینه مبارک امام(ع) نشست و محاسن ایشار را در دست گرفت و قصد کشتن ایشان را داشت، امام(ع) باز از روی محبت و هدایتگری به آن ملعون فرمودند:”آیا می دانی چه کسی را می کشی؟” شمر جواب داد: “آری تو فرزند علی و زهرایی و جدت محمد مصطفی(ص) است ولی من از کشتن تو باکی ندارم.”

امام زمان‌(عج) در زیارت ناحیه مقدسه این مصیب عظمی را این چنین شرح می‌دهند: و
“َ الشِّمْرُ جالِسٌ عَلى صَدْرِکَ، وَ مُولِـغٌ سَیْفَهُ عَلى نَحْرِک َ ، قابِضٌ عَلى شَیْبَتِک َ بِیَدِهِ ، ذابِـحٌ لَک َ بِمُهَنَّدِهِ.”

“شمر بر روی سینه حضرت نشسته بود و شمشیرش را بر گلوگاه او نشانده بود و با دست پلیدش محاسن شریف ترا گرفته از خون گلویت سیراب می‌کرد و با شمشیر تیزش سر از بدنت جدا می‌کرد..”

خواب امام حسین(ع)
در بعضی روایات آمده است که، نزدیک سحر بود که امام حسین (ع) به بخواب مختصری رفتند. چون بیدار شدند فرمودند:
“می‌دانید هم اینک در خواب چه دیدم؟ سگهایی را دیدم که بر من حمله آورده‌اند و مرا می‌درند. در میان آنها سگ خال خالی بود که بر من بیشتر حمله می‌آورد. فکر می‌کنم آنکه قاتل من است، مردی لک و پیس‌دار از این گروه است. پس از آن جدم رسول خدا را دیدم که با گروهی از اصحاب خود بود و به من می‌فرمودند: پسرم! تو شهید آل محمدی. آسمانیان و ملکوتیان مژده آمدنت را می‌ دهند. شبانگاه امشب مهمان ما خواهی بود. بشتاب و تأخیر مکن. اینک این فرشته توست که از آسمان فرود آمده تا خون تو را در شیشه‌ای سبز بگیرد. این خوابی بود که دیدم. آن لحظه فرا رسیده و زمان کوچ از این دنیا نزدیک شده است و شکی در آن نیست.”(۶)

در زیارت عاشورا می خوانیم: لعن الله شمراً
در مباحثی که پیرامون جواز لعن و لعن در زیارت عاشورا داشتیم، بیان کردیم که یکی از کسانی که مورد لعن قرار می گیرند، کسانی هستند که مؤمنی را به قتل برسانند و یا حقیقتی را کتمان کنند،  و بر خدا و خاندان رسول گرامی اسلام(ص) ظلم کرده و حق آنها را غصب کرده باشند. با توجه به جنایاتی که از شمر ملعون بیان کردیم؛ چنین فردی که بنا بر بیشتر روایات، نوه دختری پیامبر(ص) را در قتلگاه به شهادت رساند و سر مبارک ایشان را جدا کرد و  آنگونه با خاندان امام(ع)(۷) رفتار کرد؛ هیچگاه مورد رحمت الهی و مغفرت خداوند قرار نخواهد گرفت.

اینکه شمر بر پای رسول گرامی اسلام(ص) نشسته است و با علی بن ابی طالب(ع) بیعت کرد، و حتی برای خدا در سپاه علی(ع) در جنگ صفین شمشیر زد و مجروح شد، باز نتوانست از او محب و شیعه ای مخلص بسازد. نه نتها محب نشد، بلکه چنان کینه ای از امام علی(ع) به دل گرفت و چنان جنایتی بر سر فرزندش حسین بن علی(ع) کرد که همواره برای او لعن و عذابی همیشگی و دردناک می خواهیم و بارها در زیارت عاشورا او را مورد نفرین و لعن خود قرار می دهیم. کسی که هیچگاه بخشیده نخواهد شد…

اَللَّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّى وَابْدَأْ بِهِ اَوَّلاً ثُمَّ الثَّانِىَ وَالثَّالِثَ والرَّابِعَ اَللَّهُمِّ الْعَنْ یَزیدَ خامِساً وَالْعَنْ عُبَیْدَ اللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَابْنَ مَرْجانَةَ
وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبى سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ.

پی نوشت
۱٫ به گزارش شفقنا(پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه)، رسول جعفریان در یادداشتی در خبرآنلاین.
www.shafaqhna.com
2. اللهوف علی قتلی الطفوف (لهوف، آهی سوزان بر مزار شهیدان)، تالیف السید الجلیل علی ابن طاووس(رضی الله عنه)، ترجمه سید احمد فهری زنجانی، نشر، شرکت چاپ و نشر بین الملل چاپ پنجم، بهار ۱۳۹۰٫ مسلک دوم، در توصیف احوال جنگ، صص ۱۳۰-۱۳۳
۳٫ اللهوف علی قتلی الطفوف (لهوف، آهی سوزان بر مزار شهیدان)، همان، صص۱۷۳-۱۷۲
۴٫ اللهوف علی قتلی الطفوف (لهوف، آهی سوزان بر مزار شهیدان)، همان، صص ۱۷۶-۲۰۱
۵٫ اللهوف علی قتلی الطفوف (لهوف، آهی سوزان بر مزار شهیدان)، همان، صص ۱۷۶-۲۰۱
۶٫ الفتوح، ج ۵، ص ۱۱۱، از قوم ابن اعثم، به نقل از سایت:

http://www.andisheqom.com

این خواب، در کتاب لهوف به گونه ای دیگر بیان شده است، برای اطلاعات بیشتر به کتاب ” اللهوف علی قتلی الطفوف( لهوف، آهی سوزان بر مزار شهیدان)، تالیف السید الجلیل علی ابن طاووس(رضی الله عنه)، ترجمه سید احمد فهری زنجانی، نشر، شرکت چاپ و نشر بین الملل چاپ پنجم، بهار ۱۳۹۰٫ مسلک دوم، در توصیف احوال جنگ، صص ۱۳۳-۱۳۴″ مراجعه فرمایید.
۷٫ اللهوف علی قتلی الطفوف (لهوف، آهی سوزان بر مزار شهیدان)، همان، مسلک سوم، در بیان امور پس از شهادت حضرت(ع)، صص ۲۰۲-۲۹۵

سایت های منبع:

http://www.tahoorkotob.com

http://www.shafaqna.com

http://shiaha.com

http://www.andisheqom.com