ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | |||||
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
دوشنبه هجدهم ذیالحجّة سال دهم هجری قمری، 29 اسفند سال دهم هجری شمسی، هجدهم مارس سال 632 میلادی
این یعنی که هنگام ابلاغ پیام مهمّی فرا رسیده است. لذا فرمان میرسد تا منادی ندا کند: "همه بایستند! آنها که پیش رفتهاند بازگردند وآنان که پشت سرند ، خود را سریع تر برسانند... آهسته آهسته همة جمعیّت در محلّ از پیش تعیین شده جمع میگردند. هم چنین از حاضران خواسته میشود تا کسی زیر درختان کهن سالی که در آن جا هست نرود و آن مکان برای برپایی جای گاه سخن رانی خالی بماند.
در آن صحرا، جحفه، و بر کنار آن غدیر، خم، و در حضور آن جمع، پیامبر صلّی الله علیه و آله در ادامه کلام الهی خویش، دامنه سخن را به مسائل مربوط به امام عصر عجّل الله تعالی فرجه کشانیده، زبان به توصیف آن امام همام گشودند، و گوشه هایی از شخصیت همه جانبه آن بزرگوار را به مردم نمایاندند. حساسیت این قسمت از سخن را، از آنجا می توان دریافت که حضرتش هیجده بار مردم را با تکرار یک لغت هشدار دهنده، به دقت در کلام خود فرا می خوانند. حضرتش در این بخش به دفعات، کلمه اَلَا به معنی هان! آگاه باشید را به کار می برند، تا همگان دریابند که موضوع از اعتبار، ارزش، حساسیت و اهمیت ویژه برخوردار است. پیامبر صلّی الله علیه و آله در آغاز این بخش، بار دیگر - برای چندین مرتبه در طول سخنرانی - روند پیوسته نبوت و امامت را مطرح نموده و یاد آور می شوند که سررشته این نظم، در دست علی علیه السّلام است و پایان بخش این روند، حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه می باشند، بدین صورت که:
شخصى یهودى که در مجلس عمر حاضر بود گفت: اگر آیه ى 'الْیَوْمَ اَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ...' "که در روز غدیر نازل شده" در امت ما نازل شده بود ما روز نزول آن را عید مى گرفتیم! [ الغدیر: ج 1 ص 283. عوالم: ج 3:15 ص 115 و 303. ]