ماجرای رفته بر سایت موعود !

موعود : چند ماه پیش وقتی قرار شد مجموعه مستند ظهور (the Arrivals) برای دانلود و استفاده مخاطبان در وبگاه قرار داده شود با فاصله یک ساعت و نیم موعود مسدود شد. تا آنجا که به دلیل هشدار مرکز ارائه دهنده سرور مجبور به حذف این مستند شدیم، لیکن با تمهیدات تیم فنّی، سریال برای دانلود دوباره در دسترس قرار گرفت.  
از اوّلین سال‌های تأسیس وبگاه «موعود» بر شبکه جهانی اینترنت، حملات پی در پی مهاجمان، مشکلات بسیاری را به بار آورد. از چهار منطقه آمریکا، انگلیس، ترکیه و رژیم اشغالگر، «موعود» همواره در معرض هک و آسیب هکرها بود. در این سال‌ها بخش عمده‌ای از فرصت و امکانات «موعود» متوجّه دفع حملات بوده است.

چند ماه پیش وقتی قرار شد مجموعه مستند ظهور (the Arrivals) برای دانلود و استفاده مخاطبان در وبگاه قرار داده شود با فاصله یک ساعت و نیم موعود مسدود شد. تا آنجا که به دلیل هشدار مرکز ارائه دهنده سرور مجبور به حذف این مستند شدیم، لیکن با تمهیدات تیم فنّی، سریال برای دانلود دوباره در دسترس قرار گرفت.

به فاصله یک ماه، دیگر بار وبگاه «موعود» را به بهانه بالا بودن حجم مراجعات مسدود ساختند. این بهانه را هم به نوعی بر طرف کردیم تا آنکه به صراحت اعلام کردند، دیگر امکان ارائه خدمات به «موعود» نیستند و از اینجا وبگاه موعود مسدود شد. بر اهل فن پوشیده نیست که تغییر سرور و جابه‌جایی آن در نقاط مختلف جهان مشکلات زیادی را در پی دارد، خصوصا اینکه به علت حجم مراجعات سایت موعود، سروری با امکانات خاص میبایست تدارک دیده شود و فشار سیاسی صهیونیست‌ها، محدودیّت‌های زیادی را برای ایرانیان فراهم آورده است.

شاید پرسیده شود چرا از سرورهای مستقر در کشور استفاده نکرده‌ایم؟
پوشیده نیست که از عمر راه اندازی سرورهای داخلی مدّت زیادی نمی‌گذرد و عموم دارندگان وبگاه در ایران از سال‌ها قبل ناگزیر به اجاره سرور از کشورهای اروپایی و آمریکایی بوده‌اند.

پس از تأسیس مراکزی در «ایران»، که امروزه به دو گروه خصوصی و شبه دولتی تقسیم می‌شوند، این مراکز با اتّخاذ مشی تجاری، خدمات نازل خود را با قیمت گزاف (تا ده برابر نرخ کشورهای مجاور) عرضه داشتند در حالی که همواره سرعت بسیار پایین اینترنت و خدمات ارائه شده و محدودیّت باند، مشکلات بسیاری را برای عموم مراجعه کنندگان به اینترنت فراهم آورده است.

چند سال قبل با استفاده از بودجه عمومی کشور چند سازمان مذهبی دولتی اقدام به تأسیس مراکز ویژه‌ای برای تمرکز سرورها و ارائه خدمات اینترنتی کردند، لیکن از همان ابتدا آن عزیز کرده‌ها، مؤسّسات مذهبی، غیر انتفاعی و پیش قراول همچون «موعود» را نادیده گرفتند و به رغم آنکه این سازمان‌ها، همچون سازمان تبلیغات اسلامی، همه ساله مبلغ کلانی را از ردیف بودجه عمومی کشور (چند میلیارد تومان) برای حمایت و پشتیبانی از فعّالیت‌های مذهبی اشخاص حقوقی (همچون موعود) و حتّی حقیقی دریافت می‌کنند، لیکن تا به امروز، اینان نه تنها مساعدتی در این باره نداشتند، بلکه برای ارائه خدمت ساده اینترنتی از طریق مؤسّسات وابسته نیز مبالغی ما بین 4 تا 9 میلیون تومان در سال (مطابق جداول نرخ‌های منتشر شده) را مطالبه می‌نمایند. این همه در حالی است که مراکز تبلیغی و تبشیری غیر اسلامی و ضدّ شیعی همه همّت خود را صرف ارائه خدمات تبلیغی رایگان ساخته‌اند.

پوشیده نیست که «موعود» با داشتن مرتبه چهارم در میان عموم وبگاه‌های مذهبی و فرهنگی کشور، بدون استفاده از ردیف بودجه رسمی و مساعدت و کمک مراکزی همچون سازمان تبلیغات اسلامی، سالانه بیش از بیست میلیون تومان صرف روی پا نگه داشتن سایت خود می‌کند. هزینه‌های مربوط به کشف اخبار، ترجمه مطالب، حقّ التحریر، ابزار مصرفی، تلفن، اجاره دفتر، پاسخ‌گویی به سؤالات و... را در حساب وارد نساخته‌ایم.

•    در حالی که امروزه بیش از یک میلیون مطلب، خبر، عکس در وبگاه موعود موجود است؛
•    تمام شماره‌های مجلّه موعود به طور رایگان در سایت قرار داده شده است؛
•    همه روزه «موعود»‌ با تولید خبر و مقاله، خدمات فراوانی را به جهان اسلام و مسلمانان ارائه می‌کند؛
•    به طور مرتّب بیش از 150 وبگاه و وبلاگ را تغذیه می‌نماید. در حالی که همواره در معرض حملات خارجی و آزار آنها قرار دارد و از حدّاقل امکانات نیز بی‌بهره است.

آیا اگر موعود، به رغم همه خدمات بلند مدّت خود به جامعه اسلامی ایران و در طریق امام عصر(ع) نادانسته یک خبر کوتاه یا یک مقاله شبهه‌ناک را منتشر کند، در طرفه العینی از سوی مراکز ممیزی داخلی مسدود نمی‌شود؟

آیا مدّعی العموم و آن مراکز رسمی، حاضر به گذشت و چشم‌پوشی از اشتباهات (و نه خطاها) هستند؟

آیا سازمان‌های مذهبی و دارنده ردیف بودجه دولتی مثل حوزه‌های علمیه، سازمان‌های تبلیغاتی و سایرین، از خود پرسیده‌اند وظیفه ذاتی‌شان در برابر مؤسّساتی که با خطرپذیری تمام طلایه‌دار ارائه خدمات فرهنگی ـ مذهبی شدند، چیست؟ آیا اساساً، فهرست دقیقی از مؤسّسات ارائه دهنده خدمات فرهنگی ـ مذهبی را در اختیار دارند؟

مگر جز این است که مؤسّساتی مانند «موعود» که اوّلین نشریّه مهدوی مسلسل کشور را منتشر ساختند، اوّلین دایره المعارف مهدوی را تألیف و منتشر کردند. وبگاه‌های پر قدرتی همچون «موعود» و «مستور» را تأسیس و طیّ بیش از هفت سال آن را به روز و پُر بنیه نگه داشتند، در مقایسه با سازمان‌های دولتی همسو، امّا سنگین، تنبّل و مبتلابه اخلاق کارمندی همواره پیشرو، شجاع، به روز و کم توقّع بوده‌اند، تکلیفی بیشتر داشته‌اند.

آیا احساس وظیفه برای دفاع از کیان امامت و ولایت و انقلاب شیعی ایران اسلامی در وقت مشاهده آن همه سستی سازمان‌های دولتی که تنها خود را «سنگ معیار و قلم ممیّز» می‌شناسند جرمی است نابخشودنی؟

آیا قرار گرفتن در حریم امن سیاسی، اجتماعی و امنیّتی و استفاده از ردیف‌های بودجه رسمی تکلیف آنهاست و خطرپذیری، سرمایه‌گزاری بی‌دریغ و حرکت بر لبه تیز شمشیر تا سر حدّ ترور فیزیکی وظیفه ما؟
تردیدی ندارم که این همه را که برشمردم در تکلیف شرعی، ملّی و سیاسی ما می‌شناسند، چنان که کسب مناصب نو به نو، دریافت مقرّری‌های کلان، انجام سفرهای خارجی و صرف بودجه‌های میلیاردی را در مسیر برنامه‌های گاه سلیقه‌ای وظیفه خویش می‌دانند، البتّه بخش اوّل را در حدّ میسور و به شرط وجود امکانات وظیفه خود می‌دانیم، امّا بخش دوم را هرگز در دایره تکلیف آنها وارد نمی‌دانیم ... .
مگر جز این است که شبکه‌های صدا و سیما حتّی از تبلیغ آثار فرهنگی این گونه مؤسّسات هم دریغ می‌ورزند؟ تا چه رسد به خرید چند نسخه نشریه. آیا متولیّان امور مذهبی و تبلیغی هیچ گاه آمادگی خود را برای خرید آثار این مؤسّسات حدّاقل برای آرشیو در کتابخانه‌های خود اعلام کرده‌اند؟ تا شاید از این مسیر جلوی انجام کارهای موازی سد شود؟ امروزه، تعداد پروژه‌های فرهنگی تکراری و گاه بی‌خاصیّت در میان سازمان‌های فرهنگی کم نیستند. سخن دراز است!

ما را چه نیازی که برایمان هفته خبرنگار و نویسنده و پاسداشت حریم اهل قلم بگیرند و با چاپ چند پوستر و تراکت و برگزاری چند مجلس ترحیم آن همه را هم وسیله اظهار وجود و خودنمایی و تثبیت موقعیّت‌ها بسازند.

این حق را از کجا کسب کرده و برای خود قائلند که به دلیل تصاحب میز و امضا، تمام شایستگی لازم برای تصمیم‌گیری درباره امور فرهنگی در سطح ملّی و منطقه‌ای را هم حاصل آمده می‌شناسند؟

به فرض که چنین امری صحّت داشته باشد؟!
چه کسی این اجازه را می‌دهد که همه مردانی را که فاقد میز و عنوان رسمی و سازمانی‌اند، به رغم حضور و خدمات بلند مدّت سی ساله، فاقد صلاحیّت و تشخیص ثواب از خطا فرض کنیم و کارمندان حقوق بگیر خود را که عموماً از طریق واسطه‌گری و خطّ و خط‌بازی‌های سیاسی صاحب جاه و نان شده‌اند در تشخیص و ممیّزی صالح‌تر و در تعیین صلاحیّت استفاده از حقّ مسلّم حمایت‌های قانونی و رسمی کشور محق بشناسیم؟

به هر روی، «موعود» تحت عنایات و توجّهات حضرت صاحب الأمر(ع) پیش رفته است، حتّی اگر برخی مایل به نادیده انگاشتنش باشند.

«موعود» خدمات خود را به نام حضرت و برای حضرت صاحب الزّمان(ع) ارائه می‌کند. حتّی اگر جماعتی، در حالی که از همه آثار و خدماتش بهره برده و آراء و نظراتش را مصادره به مطلوب می‌کنند و گاه به نام خود قالب می‌زنند. چشم خود را در وقت دیدارش ببندند.
«موعود» با اتّکاء به عنایت و توجّه حضرت ولیّ عصر(ع) حراست از کیان ولایت و امامت و جغرافیای فرهنگ شیعی ایران عزیز را در تکلیف خود وارد ساخته و آن را تداوم می‌بخشد و بدان نیز می‌بالد، حتّی اگر تا ابدالآباد از هیچ کس روی خوش نبیند یا آنکه همگان از این جغرافیای فرهنگی روی برگردانند.

«موعود» روی تقاضا ندارد و دست تکدّی دراز نمی‌کند، چنان که از انتشار آگهی تبلیغاتی نیز در آثار خود خودداری کرده است، امّا مسیر پر خطر و طولانی است. مرگ نزدیک است و حجّت حیّ خداوند ناظر و مترصد. آیا برای پاسخگویی به ایشان خود را مهیّا کرده‌اید؟ والسّلام
موعود