فاطمیه ۹۱ : شعر >> کربلای کوچه بن بست

فاطمیه ۹۱

من بودم ودیوارهای کوچه ی بن بست              با کودکم در انتهای کوچه ی بن بست

طوفان گرفت و هردومان از ترس لرزیدیم                لعنت براین آب وهوای کوچه ی بن بست

پایم به سنگی گیر کرد و کوزه ام افتاد                    من ماندم وهول و ولای کوچه ی بن بست

در گودی زیر دو چشمم می توانی دید              گودال سرخ کربلای کوچه ی بن بست

زد زیر گریه، خشت خشتِ خانه ی حیدر           از ناله ی واغربتای کوچه ی بن بست

دیدم حسن خیلی پی آن گوشواره گشت                 با چشم گریان هر کجای کوچه ی بن بست

از قعر دریای بلا طفلی نجاتم داد                            می خوانم او را ناخدای کوچه ی بن بست

تا روز محشر هیئتی ها اشک می ریزند              با شعرهای ماجرای کوچه ی بن بست

بر چهره ی سینه زنانم بین هر روضه                        حک می شود جغرافیای کوچه ی بن بست